Μ’ αρέσει το φθινόπωρο που πέφτουνε τα φύλλα και στον γαλάζιον ουρανό σκορπίζεται μαυρίλα. Τα χελιδόνια ολότρεμα να φεύγουν τρομασμένα και να γυρεύουν να σωθούν σε μέρη μακρυσμένα. Χλωμή τη φύση να θωρώ το πέλαο να μουγγρίζη, τ’ αστροπελέκι μοναχό την πλάση να φωτίζη. Στη γη το λούλουδο ξερό την κεφαλή να κλίνη και στην πνοή της παγωνιάς να τήκεται, να σβύνη. Φύλλα τ’ αγέρι να σκορπά παντού κιτρινιασμένα, τα έρμα κλωνάρια τα πουλιά ν’ αφήνουν φοβισμένα. Όλο θυμό τα κύματα στην αμμουδιά να σπάνε και σαν λιοντάρια αχόρταγα στα βράχια να χτυπάνε. Τα σύγνεφα όλο καταχνιά να τρέχουν στον αιθέρα, για πάντα ο ήλιος να χαθεί να μη προβαίνει η μέρα. Αστέρια πλε΄ιά να μη θωρώ, να μην ιδώ με χάρι, εις τον γαλάζιον ουρανό να βγαίνη το φεγγάρι. Νάναι τα δέντρα ολόγυμνα, ξερά, μαραζιασμένα, όλα στη γη να δείχνουνε πως ειν’ φαρμακωμένα. Τέτοια μ’ αρέσει τρικυμιά ως που το μαύρο κύμα, με ρίξει αναίσθητο κορμί σ’ ερημωμένο μνήμα. Αφού μεμιάς εδιάβηκε κάθε από μένα ελπίδα και δεν ξανοίγω ο δύστυχος παρηγοριάς ακτίδα. Φλόγα, μαράζι αδιάκοπο βόσκουνε σ’ την καρδιά μου, αγκάθια ξεφυτρώνουνε στο κάθε πάτημά μου. Παντού θωρώ τη συφορά να ζη, να τριγυρίζει, μόνο το δάκρυ του φτωχού το χώμα να ποτίζη. Λύπη, λαχτάρες, βάσανα, τη γη να κυβερνούνε, και μόνο στήθη αμόλυντα τη δυστυχιά να κλειούνε. Μαύροι μεμιάς διαβαίνουνε κι αραχνιασμένοι χρόνοι, μες’ στην καρδιά μου ερρίζωσαν οι περασμένοι πόνοι. Καθώς αρχίζει η παγουνιά το χόρτο να νεκρώνη, έτσι του χάρου την πνοή γροικώ να με σιμώνη. Μα εκεί που θε να βρίσκουμαι, σ’ της γης τα μαύρα βάθη, μακριά αφ’ του κόσμου τα κακά, τους δόλους και τα πάθη. Όσα τραγούδια ο άτυχος, έχω για σε γραμμένα, για σε που μού μάγευες τα στήθη τα θλιμμένα. Ρίξε τα, κόρη ασύγκριτη, μες’ στο σταυρό μου αγάλι, και γύρε εμπρός σ’ το μνήμα μου το λατρευτό κεφάλι. Και ως πάντα εγώ σ’ αγάπησα, και ως σε λατρεύω ακόμα, ρίξε ένα δάκρυ σου πικρό, σ’ του τάφου μου το χώμα…
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1895 – ΣΠΥΡ. Δ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΑΣ
Από το Ζακύνθιον Ημερολόγιον του έτους 1896 εκδιδόμενον υπό ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΥ τη, συμπράξει των παρ’ ημίν διαπρεπών λογίων.
